de liefde
09-09-2022
De wind die snijdt en pijnigt,
gaat dwars door merg en been.
Een mens, naakt en verlaten,
in de kern altijd alleen.
Een lichaam bedekt door warme huid.
Die gloeit en je beschermt.
Die voelt als zacht satijn,
en het afzien wat bedwelmt.
De ademhaling en de hartslag,
vinden rustig elkaars weg.
Waar je eerst alleen was,
Toont de liefde zich nu echt.
Een honger wordt bevredigd,
Een mensenziel gevoed.
Longen krijgen zuurstof.
Het hart een ritme toegevoegd.
Jouw handen me ondersteunend
Me dragend in de nacht.
Me beschermen in het leven
Als de zwartgalligheid versmacht.
Het lijden in het leven
De liefde die zich toont.
Laat de sneden niet verdwijnen
Maar verzacht me en ontdooit.