- Duisternis -

Soms, lijkt er een duisternis aanwezig.

Een gevoel, dat moeilijk te benoemen valt, 

dat lijfelijk ervaren wordt.

Een gevoel, van binnenuit, dat ergens 'zit'. 

Dat groter wordt, en stilaan, 

heel traag, maar soms ook heel explosief terrein wint.

Het verspreidt, tot het mijn hele lichaam heeft ingenomen.

De adem benomen, verstikkend, met paniek tot gevolg.

Alle controle kwijt, angst overheersend.

Het voelt als wild, ontembaar,

 niets kan het tegen houden, overspoelend.

Donker en zwartgallig, dat me tot wanhoop drijft.

Een hogere hartslag, adrenaline dat door mijn lijft raast.

Met de uitputting achteraf. Radeloosheid.

Tot ik moe, helemaal uitgeput ergens heel alleen achter blijf.

Geen besef van tijd of plaats, 

ergens aanwezig in een wereld zonder enige interpunctie.

Alsof het bestaan is verdwenen.

Proberen het denken terug te activeren, 

waar alles door elkaar loopt, geen begin en geen einde.

Waar de duisternis zich na een overwinning van terrein, terug heeft getrokken.

Ik even met rust word gelaten, Ik even zelf terug kan bestaan.

Waar Ik probeer een doel te zoeken, 

Een actie om iets aan vast te knopen.

Waarbij ik verglijd van proberen naar proberen, 

Alsof het niet vastgehouden kan worden, 

alsof ik me erin verlies.

Tot iemand, mijn naam zegt, 

mij aanspreekt, een vraag stelt.

Me benoemt, me vastgrijpt.

En van daaruit, ik kan bestaan.