Het schitterend niets

Een leven spenderen

Met liefde, soms gemis

Mijn kinderen, wil ik iets geven

Dat me het meeste dierbaar is

En net dat wat ik geven wil

Is te vatten als niets

Mijn liefde, intens

Treft elke ontsteltenis. 

Zij brengen een toekomst

Een leven erbij

Zij brengen betekenis

Voorbij alles voorbij

Het valt niet te bevatten

Wat het is om graag te zien

Het valt amper te snappen

En soms is het moeilijk te zien

We vloeken en draven

In het leven dat gaat

We vergeten te vragen

Hoe het gaat met elkaar

In de chaos en kwaadheid

Zijn we veel aan het woord

We vergeten te luisteren

Maar verliezen elkaar nooit

De blik in hun ogen,

Onze lach die zich kruist

We zijn zo verweven

Aan elkaar vastgekluisd

Ik wil het niet anders

,Elke dag delen met hen,

De wereld ontdekken,

Een leven voor hen. 

Ik neem hen mee

Op een berg, in een dal

De zonsondergang achter ons

Die schittert al lang

We maken verhalen

We schrijven geschiedenis

Ik hoop dat ze meenemen

Mijn geven dat niets is.