limieten

Staalharde grenzen,

Voelen als rouw en verdriet

Maar die tevens zorgen

Dat ik mezelf niet verlies

Ze zijn mijn beveiliging 

Tegen mijn eindeloze wil

Die lijkt steeds te schitteren

Maar tevens ook verblindt.

Verblindende schoonheid

Als een straal die zich richt

Brengt gekleurde schakeringen

Bij het breken van 't licht

Wanneer het licht word gebroken

Door bladeren en t groen

Dan zien we kleuren verschijnen 

Waar ik me mee verzoen

Net het niet najagen van

Of het vastgrijpen naar

Zorgt dat iets kan ontstaan 

En de schoonheid bestaat

De rouw en 't verdriet 

De frustratie en kwaadheid

De angst en paniek

Maken plaats voor de schoonheid. 

Tis niet zo simpel als't klinkt

Tis harde labeur

Steeds weer herhalend

Maar 'twordt steeds meer een keus. 

Het is de enige vrijheid

 Binnen die staalharde grenzen

De kunst van de ruimte

Balansen in die grenzen.