- Vervreemd van mezelf -
Woorden, zelf nemen...
Vaak zijn woorden mijn wapens.
Opiniestukken en meningen, vooral van anderen.
Die ik onderschrijf.
Ik propagandeer ze,
verspreid ze,
doorlijf ze.
Maar zelf het eigen woord nemen,
Een eigen standpunt,
Dat verschijnt niet vaak.
Ik spreek, vaak luid en verweerd.
Met een intonatie,
met een kwaadheid, een onderliggende angst.
Omdat ik me vaak verslagen voel,
Geen vrijheid kunnen nemen om te handelen.
Omdat het niet voldoet aan wat van mij gevraagd wordt.
Er werd mij gevraagd, om na mijn zwangerschapsverlof mijn kind terug thuis te houden.
Er werd me gevraagd om me op te sluiten.
Er werd me gevraagd om iedereen die me dierbaar is, mijn kleine man zijn eerste 2 levensjaren niet mee te laten maken.
Er werd me gevraagd mijn kind de wereld te ontnemen.
Er werd me gevraagd mijn dochter van noodopvang naar noodopvang te sturen.
Er werd me gevraagd om te blijven werken.
Er werd ons gevraagd om mijn man onbetaald verlof te laten nemen.
Er werd me gevraagd mijn eigen vader niet te bezoeken in het ziekenhuis.
Er werd me gevraagd om thuis te blijven terwijl afscheid nemen zo dichtbij was.
Er werd me gevraagd geen doopsel en feesten te geven.
Er werd me gevraagd mijn grootmoeder haar 90e verjaardag te laten passeren.
Er werd ons gevraagd om niet naar begrafenissen te gaan van de overheid.
Er werd me gevraagd 'goed' te doen.
Om gewoon te doen wat van mij verwacht werd.
Om solidair te zijn.
Om mijn eigen overtuigingen op te schorten.
Mijn mening voor mezelf te houden.
Er werd ons dan opnieuw gevraagd om ons op te sluiten,
Terwijl ik dat niet meer onderschreef.
Er werd me gevraagd me meermaals te laten testen,
Terwijl ik de pcr test niet als de heilige graal zie.
Er werd me gevraagd een perfect gezond kind van 4 in quarantaine te zetten.
Om me vervolgens te vragen haar te laten testen na 10 dagen isolement omdat de regels veranderd waren, terwijl ik daar zelf geen enkele meerwaarde in zag.
Er werd van me gevraagd mijn gegevens te verspreiden.
En uiteindelijk werd me gevraagd me te laten vaccineren, terwijl ik dat helemaal niet onderschrijf.
Ik werd gevraagd om niet te geloven in mijn eigen immuniteit.
Terwijl ik geloof in bescherming bij ziekte,
behandeling via medicatie.
Via andere wegen, via meer diversiteit dan dit discours.
Dat was het laatste, beloofd.
Dit is het laatste, nog 2 vaccins , beloofd.
Dit is het laatste dat we van je vragen.
Erna werd me nog steeds gevraagd mondmaskers te dragen,
Een PLF in te vullen, me te laten testen.
En nu...
Wordt me gevraagd een pasje te laten zien.
Want je hebt je toch laten vaccineren voor die pas?
Neen, ik heb me laten vaccineren omdat me dat gevraagd werd.
Om te dienen.
Ik onderschrijf geen pasjesmaatschappij.
Ik wil geen dienaar zijn.
Ik heb het discours van de afgelopen jaren niet onderschreven.
Nooit.
Ik heb er niet in. Geloofd dat dit ons 'eruit' zou halen.
Ik geloof in immuniteit.
Ik geloof niet in gezonde kinderen te laten vaccineren voor iets waar ze amper ziek van worden.
Ik geloof in wie eigen immuniteit kan opbouwen, dat te doen.
Ik geloof wel in beschermen van elkaar.
Ik geloof in een evenwicht.
Bij elke vraag die me gesteld wordt,
Vervreemd ik meer en meer van mezelf....
Tot.
Tot ik zover van me verwijderd ben dat ik bij elke stap die ik zet,
Het er 1 is die ik niet onderschrijf.
Er werd me gevraagd...
En na elke vraag, komt een nieuwe vraag.
Er wordt gevraagd.
Aan wie eigenlijk?
Aan mezelf?
Mezelf ben ik verloren gaandeweg.
Dus er wordt gevraagd, aan mij in elk geval niet meer.
Er wordt me gevraagd en ik,
Ik vraag: waar ben ik?